Israël twijfelt tussen Ahmadinejad en Moesavi

Is Israël eigenlijk niet beter gediend met Ahmadinejad, dan een zogenaamd gematigd figuur? Het hoofd van de Mossad meent van wel.

Israël volgt de gebeurtenissen in Iran met argusogen. Een Israëlische journalist heeft zich zelfs met behulp van een buitenlands paspoort voor enige tijd in Teheran gewaagd om verslag te doen.

De inlichtingendienst, de Mossad, voorspelde deze week dat de protesten niet zouden aanhouden. „De Iraanse realiteit gaat niet veranderen”, verzekerde opperspion Meir Dagan de parlementaire commissie van buitenlandse zaken. „Als de hervormingsgezinde Moesavi had gewonnen, zou Israël een ernstig probleem hebben gehad, want we zouden de wereld hebben moeten uitleggen dat het gevaar van de nucleaire dreiging niet verdwenen is. Het was Moesavi die als premier Irans nucleaire programma is begonnen.”

Ooit leverde Israël Teheran voor honderden miljoenen aan wapens. Ook ’hielp’ het bij de opleiding van de beruchte geheime dienst, de Savak. Er was zelfs samenwerking op het gebied van nucleaire energie. Dat was voor de islamitische revolutie in 1979. De banden tussen Israël en de sjah waren innig. Het paste in Israëls beleid strategische allianties te sluiten met de niet-Arabische landen, van Ethiopië tot Iran, die een ring vormden rond de Israël-vijandige Arabische landen.

Vijfentwintig jaar later bestaat voor zover bekend de enige handel uit de export van Iraanse pistachenoten die via Turkije de Israëlische markt bereiken. Het enige andere contact vindt plaats in het verborgene: de naarstige Israëlische pogingen om Irans nucleaire project zoveel mogelijk te saboteren. Spionchef Meir Dagan verwacht dat Iran zijn eerste nucleaire bom in 2014 gereed heeft, „als het project doorgaat en niet wordt onderbroken”.

Lang niet iedereen deelt Dagans zienswijze. „De prijs voor de stomste opmerking gaat deze week naar degenen die menen dat Israël beter af is met een overwinning van Ahmadinejad”, reageerde politiek commentator Aluf Benn in de krantHa’aretz. „Een duidelijker manifestatie van oogkleppen in Israëls strategisch denken is nauwelijks denkbaar. De gedachte zou zijn dat Israël beter af is met de meest vooraanstaande Holocaustontkenner die dreigt Israël te vernietigen, omdat Israël dan gemakkelijker steun in de wereld kan vergaren om Iran onder druk te zetten.”

Volgens Benn bewijzen de feiten het tegendeel. Onder Ahmadinejad heeft Irans nucleaire project de ’technologische drempel’ overschreden, en kan het nu uranium verrijken – zonder zich iets gelegen te laten liggen aan loze woorden over sancties. Bush gaf Israël geen toestemming aan te vallen, en Obama is nog fermer in zijn eis dat Israël ’hem niet verrast’. Benn meent dat de wereld zich uiteindelijk neer zal leggen bij een nucleair Iran. „Onder die omstandigheden is Israël gebaat bij een Iraans leiderschap dat de spanningen in de regio kan kalmeren in plaats van het vuur op te stoken.”